Achtergrond van Natuurgeneeswijzen

Natuurgeneeswijzen gaan expliciet uit van de mens als eenheid op fysiek, emotioneel, mentaal en psychisch niveau. Dit heeft deze stroming gemeen met veel vormen van complementaire behandelingen. Natuurgeneeswijze is niet een gesloten stelsel van theorievorming en behandelingen. Er is voortdurend vernieuwing en aanvulling. Ook bestaan er zowel diagnostische als therapeutische richtingen binnen de natuurgeneeswijzen.

Zelfhelend vermogen binnen de natuurgeneeswijzen

Natuurgeneeswijzen maken gebruik van uiteenlopende diagnostische en therapeutische methoden. De behandeling wordt ingezet, om het zelfgenezende vermogen van lichaam en geest te stimuleren en een gezond evenwicht te herstellen. De genezing is gebaseerd op het activeren van de eigen levenskracht.

De natuurgeneeswijze gaat er vanuit dat er nooit sprake is van één ziek orgaan, maar dat ziekte een stoornis in het gehele lichaam is. Binnen de natuurgeneeswijze probeert men ziekten te verklaren vanuit de ophoping van afvalstoffen in het lichaam. Deze zogenaamde auto-intoxicatie kan ontstaan door een genetische aanleg of door chronische en onjuiste gewoonten op het gebied van o.a. voeding, leefpatronen, seksueel gedrag en lichaamshouding.

 

Afvalstoffen en kuren

Acute ziekten worden gezien als pogingen van het lichaam, om opgehoopte afvalstoffen te verwijderen. Chronische ziekte ontstaat wanneer het lichaam tekort schiet om die afvalstoffen te verwijderen. Gezondheid wordt gedefinieerd als een toestand waarin het lichaam voldoende vitale krachten bezit, om stoornissen en/of verontreinigingen te kunnen elimineren.

De natuurgeneeswijze maakt bij de behandeling gebruik van middelen die de natuur biedt. Dat kunnen zijn kruiden, fytotherapie, homeopathie, bloesemtherapie, bepaalde voedingsmiddelen, sapkuren, massages, modderbaden, hydro- en balneotherapie (behandelingen met water), klei, klysma’s met bepaalde stoffen, wrijfbehandelingen, paraffinepakkingen, reinigingsdiëten en reflextherapie. Meestal worden kuren aanbevolen. Een bekende vorm van het verwijderen van afvalstoffen is bijvoorbeeld de colon hydrotherapie. Een meer bizarre vorm van natuurgeneeskunde is de urine therapie. Deze vorm is vooral in Duitsland populair. Ook de homotoxicologie is een onderdeel van de natuurgeneeswijzen.

 

Homotoxicologie

De homotoxicologie is door de duitse arts Dr. Hans-Heinrich Reckeweg, (1905- 1985) ontworpen en heeft haar fundamenten in de homeopathie. Rond 1955 ontstond deze stroming. De homotoxicologie gaat er vanuit dat het lichaam niet meer in staat is de zelf geproduceerde afvalstoffen te verwerken en te verwijderen. Er ontstaan dus gifstoffen (toxines). Deze gifstoffen worden voor een deel opgenomen in het lichaam via de voeding. Het zogenaamde Sutoxine speelt in hierbij een belangrijke rol. Deze toxinen worden gevormd volgend op het eten van varkensvlees, dat dan ook door Reckeweg sterk ontraden werd.

Diagnose

De diagnose gesteld door de natuurgeneeskundige stoelt o.a. op technieken uit de irisscopie, handlijnkunde (chirologie), tongdiagnostiek, polsdiagnostiek, fysiognomie, medisch-astrologische diagnostiek, urine en de bloeddiagnostiek, waaronder Levend Bloed Analyse.

Gerelateerde artikelen