Of, zoals hij zelf dat zo treffend formuleerde:

Pas de laatste 20 jaar heeft het werkelijke gezicht van de ZvP zich afgetekend. Dementie, depressie, slaap‐/waakstoornissen, reukstoornissen en stoornissen van blaas, darm en bloeddrukregulatie maken deel uit van het klinische spectrum. Daarnaast blijkt de medicatie die gebruikt wordt om de motorische stoornissen te behandelen, nieuwe stoornissen te veroorzaken. Dit betreft vooral overbeweeglijkheid, hallucinaties, slaperigheid overdag en in een kleiner percentage van de patiënten dwangmatige verschijnselen als hyperseksualiteit, gokken of excessief koopgedrag.  

Beperkte modellen van de ziekte van Parkinson 

Van Hilten geeft aan dat men de laatste 20 jaar wel bezig is geweest om voor de ZvP een model voor de achteruitgang van het ziekteproces te maken, maar dat die modellen te beperkt waren. Te beperkt door de dominantie van het bovengenoemde denkraam of paradigma. Modellen hoe de achteruitgang bij de ziekte van Parkinson optreedt, helpen bij de studie die het effect van een ziektemodificerende behandeling moet evalueren. Maar als de modellen steeds gebaseerd zijn op het ontstaan en het beloop van de motorische stoornissen, dan voldoen ze niet aan de wens om patienten daarmee optimaal te helpen!

Omdat iedereen door de bril keek van ‘de ziekte van Parkinson is een motorische ziekte’, werden veel andere symptomen gemist. Bijvoorbeeld stoornissen als obstipatie, reuk‐ en slaapstoornissen zijn vroege uitingen van de ziekte die al 10 jaaar aanwezig kunnen zijn voordat de ziekte van Parkinson herkend en gediagnosticeerd wordt (als motorische aandoening). Die invalshoek beperkt dus duidelijk de blik en maakt artsen ziende blind.

Dat er niet-motorische symptomen zo duidelijk aan het begin van de ziekte aanwezig zijn, maar niet herkend worden, is inmiddels begrijpelijk geworden uit het werk van de Duitse patholoog‐anatoom Braak. Braak vond dat de ZvP begint in hersengebieden voor reuk en voor het autonome zenuwstelsel. Pas daarna breidt het ziekteproces zich uit over het centrale zenuwstelsel en naar de zo vaak genoemde zwarte kern, de substantia nigra. Daarbij worden dan naast de voor dopamine belangrijke zenuwcellen ook allerlei niet-dopaminerge zenuwcellen aangetast.

Tunnelvisie leidt tot zinloos transplanteren

Tunnelvisie leidt ook tot heroiek die totaal onaangepast is, namelijk de hele celtransplantatie craze rondom de ziekte van Parkinson. Het transplanteren van cellen met als enige doel om het dopamine-systeem te herstellen is zinloos, als we nu weten dat, zelfs als dat zou slagen, er veel niet‐motorische verschijnselen van de ziekte overblijven.

Verder leidt de myopie, de kortzichtigheid, ook tot het leggen van foute accenten bij de behandeling. We citeren de hooggeleerde: 

In  de  dagelijkse  praktijk  gaat  alle  aandacht  uit  naar  de  motorische  stoornissen  van  ZvP.  Uit  meerdere  onderzoeken  bij  patiënten  met  de  ZvP  blijkt  echter  dat  niet  de  motorische  stoornissen,  maar  de  stemmingstoornis  de  belangrijkste  bepalende  factor van  kwaliteit  van  leven  is.

Zo laat Van Hillen zien hoe krachtig de beperkte tunnelvisie is, zowel op het gebied van hoe we een ziekte zien, als de wijze waarop we de patienten behandelen. Hoezo objectieve wetenschap?

Bron:Stilstaan bij bewegen. Over de hardware en software problemen van het bewegen. Rede uitgesproken door Prof. dr. J.J. van Hilten bij de aanvaarding van het ambt van hoogleraar op het gebied van bewegingsstoornissen in de neurologie, waaronder de ziekte van Parkinson, aan de Universiteit Leiden op vrijdag 23 mei 2008