Psychiatrie stelt vragen bij EBM

Psychiaters werken met patienten met unieke, individuele verhalen. Door de grote aandacht voor meten en wegen, ofwel voor de EBM, evidence-based medicine, wordt de psychiatrie overvraagd, aldus een psychiater in een recent artikel. De EBM kan wat van de psychiatrie leren, aldus de schrijver.

De term ‘EBM’ is nog niet eens zo oud. EBM als begrip is gelanceerd in 1990 door een internist, Gordon Guyatt van de McMaster Universiteit in Canada. Maar binnen de psychiatrie laat EBM zich niet zo maar vertalen. Er zijn tenminste 2 problemen. Het eerste is dat de theorie van de EBM wel geaccepteerd kan worden, maar de vertaling naar de individuele patient is een probleem.

Individu meer dan Trial 

In klinische studies worden immers patienten ingesloten die niet representatief zijn voor de patienten die werkelijk door de psychiatyer gezien worden. Het tweede argument is specifiek voor de pscyhiatrie, en we citeren:

…..the narrative structure and meaningfulness of personal experience are essential components of living with a mental disorder and the psychotherapeutic treatment of mental disorders. These aspects of mental disorder are resistant to measurement, at least in the manner envisioned by EBM.

Het individuele verhaaal van de patient is binnen de psychiatrie zo belangrijk, dat die kern elementen niet gemeten kunnen worden en niet vastgeloegd kunnen worden zoals men dat binnen de EBM graag doet.

Bij het testen of bepaalde anti-depressiva werken bij psychiatrische patienten, is het wel mogelijk volgens de EBM te werken. Maar bij veel andere interventies niet. Zoals de auteur dat aangeeft met:

In other words, mental states are more than neurochemical processes; they are also lived experiences that cannot be fully described and explained in biological or quantitative terms. Thus, methods devised to capture such processes, cannot necessarily capture what patients experience in their disorder and in therapy.

De psychiatrie die alleen steunt op EBM mist de boot. Ons begrip van wat relevant is en wat niet relevant is bij een patient is maatgevend voor ons inzicht en voor wat we als bewijs zien. En niet andersom, dat het bewijs van wat er aan de hand is afkomstig is van de EBM:

EBP’s conceptualization of evidence is influencing our very understanding of the nature of mental disorders; rather than our understanding of mental disorders, determining what counts and does not count as evidence.

Weer oog voor het subject

Ten slotte een pleidooi voor common sense. Steeds meer klinici, ook buiten de complementaire behandelvormen om, komen terug vand e te rigoreuze opvatting van wat behandelen is volgens de EBM. We sluiten af met de conclusie van de auteur:

This revision of psychiatry’s subject matter may or may not be welcomed by the psychiatric community but it has arrived on the coat-tails of EBM. Its arrival points to the enormous influence of EBM: from shaping the conduct of research, to determining which interventions are deemed acceptable to consider in clinical decisionmaking, and even to redefining our object of enquiry.

Until now, psychiatry has looked to EBP to strengthen the scientific force and social credibility of its claims. Yet, psychiatry has something to offer EBP in return.

Its subject matter can provide the impetus for re-thinking the assumptions and strategies of EBM while re-shaping its basic ideas in more clinically useful directions.

The result may look less like EBP, and more like a model of knowledge DOES EVIDENCE-BASED MEDICINE APPLY TO PSYCHIATRY?  about mental states that reflects our understanding and experience of them.

Bronnen

MONA GUPTA. DOES EVIDENCE-BASED MEDICINE APPLY TO PSYCHIATRY? Theoretical Medicine and Bioethics (2007) 28:103–120.

Gordon Guyatt, ‘‘Preface,’’ in Users’ Guide to the Medical Literature, edited by G. Guyatt and D. Rennie (AMA Press, 2002), pp. xiii-xvi.

McMahon, A.D. ‘‘Study control, violators, inclusion criteria and defining explanatory and pragmatic trials.’’ Statistics in Medicine 21 (2002): 1365–1376.

Seeman, M.V. ‘‘Clinical trials in psychiatry: do results apply to practice?.’’ Canadian Journal of Psychiatry 46 (2001): 352–355.