Biofeedback algemeen
Biofeedback is gebaseerd op de zogenaamde operante conditionering. Bij deze vorm van behandelen worden signalen gebruikt om wenselijk gedrag, en ook bepaalde fysiologische functies (zoals hartslag en bloeddruk), te optimaliseren.
Bij biofeedback worden in het algemeen signalen gebruikt om bepaalde autonome processen in het lichaam beter te laten verlopen. Bijvoorbeeld de hartslag, de bloeddruk, de spierspanning, de ademhaling of de electrische activiteit van de hersenen. Door deze methode van terugkoppellen kan men leren om bepaalde reacties steeds beter te sturen. Er zijn veel verschillende vormen van biofeedback, de EEG biofeedback is momenteel ‘hot’. EEG
Biofeedback wordt aldus omschreven:
EEG-biofeedback (ook wel ‘Neurofeedback’ genoemd) is een methode waarbij de proefpersoon of patiënt informatie krijgt over zijn (of haar) psychofysiologische toestand, dat wil zeggen over zijn hersenactiviteit via een Electro-Encefalogram ofwel EEG. De hersenactiviteit wordt gemeten met enkele elektroden die op het hoofd zijn aangebracht. Deze informatie wordt getoond op een (computer)scherm of wordt omgezet in een geluid (waarbij de toonhoogte meestal bepalend is). De persoon wordt vervolgens door middel van een aanmoediging getraind om zijn hersenactiviteit te beïnvloeden. (Bron)
Vormen van biofeedback lijken veelbelovend voor een aantal aandoeningen, zoals ADHD, afgenomen zicht door macula degeneratie, kaakpijnsyndromen, incontinentie en vele andere aandoeningen. Van oudsher is biofeedback ingezet bij stressreductie en bijvoorbeeld bij behandeling van hoge bloeddruk.
Soms wordt biofeedback ook ingezet als diagnostsich tool om inzicht te krijgen in het stress niveau van mensen.
Beoordeling
Biofeedback is sinds ongeveer 50 jaar onderzocht als een behandelmethode voor uiteenlopende aandoeningen. In het algemeen lijkt de methode in ieder geval veilig te zijn en bij een aantal aandoeningen duidelijk zinvol. Hoewel het lastig is biofeedback als geheel te beoordelen, zijn er toch zoveel positieve resultaten dat we deze methode beoordelen met een groen stoplicht.
Wel dient de methode toegepast te worden door professionals, artsen, psychologen of fysiotherapeuten. Er zijn charlatans op de markt die met ingewikkelde biofeedback methoden indrukwekkende coaching en trainingen aanbieden.
Sites
Literatuur
- Burgio K. L., Goode, P. S., (1997) Behavioral Interventions for Inco ntinence in Ambulatory Geriatric Patients. The American Journal of the Medical Sciences, 314(4): 257 – 261.
- Chapman, S. L., (1986) A Review and Clinical Perspective on the Use of EMG and Thermal Biofeedback for Chronic Headaches. Pain 27: 1 – 43.
- Enck, P., Schafer, R. (1996) Biofeedback Applications in Gastroenterology. European Journal of Gastroenterology and Hepatology 8(6): 534-39.
- Glanz, M., Klawansky, S., Chalmers, T., (1997) Biofeedback Therapy in Stroke Rehabilitation: A Review. Journal of the Royal Society of Medicine 90: 33-39.
- O’Donnell, P. D., Doyle, R., (1991) Biofeedback Therapy Technique for Treatment of Urinary Incontinence. Urology 37(5): 432-36. Orne, M. T., (1979 ) The Efficacy of Biofeedback Therapy. Annual Review of Medicine 30: 489-503.
- D avidoff, R. A., (1995) Migraine Manifestations, Pathogenesis, and Management (Contemporary Neurology No. 42). FA Davids, Philadelphia, 188-190.
- Benjamin, John V., Biofeedback (1989)
- Carroll, Douglas, Biofeedback in Practice (1984)
- Green, Elmer and Alyce, Beyond Biofeedback (1989)
- Hatch, J. P., et al., eds., Biofeedback: Studies in Clinical Efficacy (1987)
- Jones, Marcer, Donald, Biofeedback and Related Therapies in Clinical Practice (1986)
- Richter- Heinrich, E., and Miller, N. E., Biofeedback (1982)