Psychosomatische geneeskunde : rehabilitatie

De psychosomatische geneeskunde is destijds op de mestvaalt gegooid. Ongeveer rond 1990. Allemaal vaag gezwam, heette het. De grondlegger in Nederland was professor J.J. Groen (1903 – 1990). Sommigen kennen hem nog wel, met zijn gigantische gehoorapparaat in de hand, een mega versterker erbij, en op de voorste banken van congressen aan het eind van de jaren 80. Niet te verslaan. Tot diep in zijn 80ste actief. Naast zijn werk als internist hield hij zich bezig met onderzoek naar spijsverterings- en stofwisselingsstoornissen. Na de Tweede Wereldoorlog deed hij een poging om de psychosomatische geneeskunde in ons land te introduceren. Op wetenschappelijk gebied is in Nederland, zoals eerder gezegd, de psychosomatiek verdwenen. Ten onrechte, aldus twee bijzondere artikelen die februari 2009 verschenen.

In die artikelen een revival van de psychosomatiek. Op basis van moderne neurofysiologische inzichten en moderne beeldvormende technieken. Nu kunnen we zowat in ons hoofd kijken, Wat daar gebeurt, ook bij patienten met ziektes die we niet direct begrijpen. Bij ziektes, die vroeger door Groen psychosomatisch genoemd werden. En wie schetst onze verbazing. Een team topmensen uit Duitsland en de VS breekt een lans voor de nieuwe psychosomatiek.

Van Heideberg tot Maryland

Niet om te lezen, maar de auteurs zijn nogal internationaal. We sommen ze even op:

Department of Psychiatry (R.D.L.), University of Arizona, Tucson, Arizona; Department of Psychology (S.R.W.), University of Maryland, Baltimore County and Geriatric Research Education and Clinical Center, Baltimore VA Medical Center, Baltimore, Maryland; Department of Medicine (M.A.C.), University of Maryland, Baltimore, Maryland; Department of Psychiatry (J.R.J.), University of Pittsburgh, Pittsburgh, Pennsylvania; Behavioral Sciences Laboratories (W.R.L.), VA Medical Center, Oklahoma City, Oklahoma; Division of Extramural Activities (P.J.K.), National Center for Complementary and Alternative Medicine, National Institutes of Health, Bethesda, Maryland; Mind-Brain-Body and Health Initiative (R.M.R.), Galveston, Texas; Department of Medicine (D.A.D.), University of North Carolina, Chapel Hill, North Carolina; Department of Psychology (N.S.), University of Miami, Miami, Florida; Department of Psychology (J.F.T.), Ohio State University, Columbus, Ohio, and Mannheim Institute of Public Health, Heidelberg University, Heidelberg, Germany; and Department of Psychiatry (O.G.C.), University of Michigan, Ann Arbor, Michigan. 

Ze menen dat nu de neurofysiologie een stap verder gekomen is, het goed is om weer naar de psychosomatische aandoeningen te kijken. [1] Ze menen ook dat de moderne neurowetenschappen de oude inzichten van de psychosomatiek bevestigen. Ze eindigen hun tweeluik met de volgende beschouwing:

Neuroscientific research is therefore validating findings from previous psychosomatic research and has the potential to extend knowledge by delineating the biological mechanisms that link mind and body more completely and with greater specificity. We conclude with a discussion of the implications of this work for how research in psychosomatic medicine is conducted, the ways in which neuroscientific advances can lead to new clinical applications in psychosomatic contexts, the implications of this work for the field of medicine more generally, and the priorities for research in the next 5 to 10 years.  [2]

Nothing New 

Niets nieuws onder de zon dus. Oude weggegooide kennis wordt weer een nieuw leven ingeblazen. De geneeskunde laat hier wederom zien hoe alle kennis over het menselijk functioneren in beweging is. Dat de afkeuring van vandaag de hoop van morgen is. Ik bedoel maar.