Grootste objectieve website voor
 complementaire en alternatieve geneeskunde

IOCOB

Home > Geen categorie > Minachting voor de patient

Minachting voor de patient

De kern van de hedendaagse wetenschappelijk gefundeerde geneeskunde is, zonder dat velen het door hebben, minachting voor de patient. Dat klinkt heel bizar, maar het is waar. En die minachting glijdt als een slang door alle gelederen van de geneeskunde. De kern van de zaak is dat we de patient het niet toestaan zijn eigen controle te zijn. Dat is een uitdrukking die aangeeft dat je eigenlijk met een patient moet 'aandokteren' als hij/zij een chronische aandoening heeft, voorbij de richtlijnen. Niet de patient naar huis sturen als je de recht-toe-recht-aan richtlijnen gevolgd hebt, en de patient is niet beter geworden.

Wat wij dan horen van de patient is dat de dokter zegt, daar moet u mee leren leven. Dat is een van de uitwassen van de moderne zogenaamde evidence based medicine. 'Daar moet u het mee doen, daar moet u mee leren leven'....zoek het zelf maar uit dus... Dat soort geneeskunde, daar proberen we verandering in te brengen. Vandaar dit artikel.

Evindence based medicine, en richtlijnen gaan over patienten die bijna niet bestaan 

Even heel kort door de bocht. Evidence based geneeskunde is gebaseerd op de uitkomsten van klinische studies. Grote klinische studies, met vaak honderden tot duizenden patienten. De patienten die in die studies onderzocht worden moeten voldoen aan een heel aantal voorwaarden, zo mogen ze niet zwanger zijn, of licht dement, of een hartinfarct hebben gehad, of een te hoog cholesterol hebben, enzovoorts. Kortom, de patienten die de studies ingaan zijn abnormale patienten die je vrijwel nooit ziet. Daarom duren die studies ook zo lang, omdat je die patienten bijna niet vinden kan. 

Evidence based medicine gooit middelen weg die wel kunnen helpen 

Dan als de grote studie afgesloten is, is de uitkomst dat een middel wel of niet wat doet, bij die patienten. Als het middel bij die patienten NIETS doet, wil dat nog helemaal niet zeggen dan dat middel bij ‘normale patienten’ ook niets zou doen. Maar helaas wordt zo genuanceerd niet gekeken, en de baby wordt dan vaak met het badwater weggegooid. En geen enkele patient krijgt meer de kans om met dat middel behandeld te worden… Want het is niet evidence based.

Dan zijn er middelen die niet door de industrie onderzocht worden, maar wel in kleinere studies onderzocht zijn, en waar wel degelijk interessante resultaten kunnen uitkomen. Niemand zal ooit een mega-studie met die middelen doen, omdat dat veel te duur is en niemand eraan verdient. Dus dat middel wordt niet evidence based.

Zo blijven er heel veel middelen over die wel voor de patient beschikbaar zijn, maar die niet ingezet worden, omdat ze zogenaamd niet evidence based medicine zijn. What a waste.

Aandokteren en de patient is zijn eigen controle 

En wat een minachting voor de individuele patient lijkt daarachter te liggen. Want wat is er nu mis aan ‘aandokteren’ met de patient. Als je de meest voor de hand liggende middelen geprobeerd hebt, die middelen die in de richtlijnen staan, om dan verder te zoeken. Met de patient als zijn eigen controle. Wat wil dat zeggen?

Dat je gewoon middel voor middel doorneemt, en kijkt of er een middel is waar de patient wel beter van wordt. Dat doen wij dagelijks, en daarom zien we steeds vaker patienten die zogenaamd er mee moesten leren leven, in ons geval met ernstige pijnen, omdat er niets meer aan te doen zou zijn.

Welnu, door samen met de patient verder te zoeken, vind je meestal toch iets of een combinatie van middelen, die een goede pijnstilling geven. Oeps, geen middelen uit de richtlijnen, maar wel werkzame middelen. En daar gaat het toch om? 

Simpel Mind regeert 

Nu weten we inmiddels enorm veel van de zogenaamde farmacogenetica, dat wil zeggen dat er allerlei verschillen zijn in ons metabolisme, waardoor soms de ene patient goed reageert op het ene middel, en de andere goed op het andere.

Zo zijn er vermoedelijk vele groepen patienten te onderscheiden, en binnen het geneesmiddelenonderzoek worden al die patienten op een hoop gegooid. Logisch dat de meeste middelen niet werken bij allerlei bont gekleurde patienten door elkaar heen.

De kunst is dus om de individuele patient een belangrijker rol te geven. En dat kan voorlopig alleen nog als je de patient zijn eigen controle laat zijn. Hoe dat gaat zie je op de volgende film:


 

Rond 2 minuten in het filmpje vertelt de patient een heel kenmerkend verhaal, dat belangrijk is om goed naar te luisteren. Hij had erge branderige pijn aan de voeten en werd behandeld met een pijnstillende creme, gebaseerd op 5% amitriptyline. Deze creme heeft hij gebruikt, maar hij merkte er niet veel van. Toen stapten we over op gabapentine 10% creme. Daarvan merkte de patient binnen 10 minuten een heel duidelijke pijnvermindering. Die creme gebruikt hij nog steeds.

Dat is dus geen placebo-effect, want anders hadden we dat al gezien na de eerste creme. Deze patient is dus een zogenaamde non-responder op amitriptyline-creme en een responder op gabapentine-creme. Die laatste creme neemt de pijn dus weg.

Meestal zien we het andersom, de patienten reageren goed met pijnvermindering op amitriptyline creme. Als je nu een studie zou doen met heel veel patienten, zou het goed kunnen dat  daar uitkomt dat de gemiddelde patient dus niet op gabapentine creme reageert. Als je dan de richtlijnen volgt, dan moet deze patient maar leren leven met zijn pijn.

Mooi niet dus! De patient heeft Recht om zijn eigen Controle te zijn! Gewoon doorzoeken samen met de patient naar een middel of een combinatie van middelen die wel helpt. Vooral bij chronische pijn is dat een kunst die velen niet verstaan. En een kunst waarvan vele patienten helaas niet gehoord hebben. 

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.